Love breaks my bones and I laugh.

کل زندگیمو تو یه جمله خلاصه میکنم و اسمشو دردناکترین داستان کوتاه جهان میذارم: «من هیچوقت کافی نبودم.»

برسد به دست ِ مسیح ِ مردۀ من

تویی که برای هراس ِ مریمت از درد ِ قضاوتهای ِ سه روزۀ مردم، برای اشکها و «یَا لَیْتَنِی مِتُّ قَبْلَ هَٰذَا وَکُنتُ نَسْیًا مَّنسِیًّا^*»هایش، «مسیح» می فرستی، برای ناله های ِ من از درد ِ یک قضاوت ِ مهلک ِ سه ساله، سکوت نمیکنی، مگر نه؟

 

 

*«ای کاش پیش از این مرده بودم و یکسر فراموش شده بودم.» بخشی از آیۀ 23 سورۀ مریم.

Crawling in my skin/These wounds, they will not heal

گفتم:"وقتی مقصد او نباشد، دویدن بیهوده ترین ِ کارها و پاهایم بی مصرفترین اعضای بدنم هستند."

 

 

آدمها به حرفم خندیدند. مارها باورم کردند.